سلام بر شما دوست عزیز.

مهاجرت به نظر من یکی از سخت ترین کارهاییه که ممکنه تو زندگی آدم پیش بیاد و از عهدش “درست” بر اومدن، برنامه ریزی دراز مدت و سرمایه گزاری مالی، عاطفی و زمانی زیادی میخواد. مخاطب من در این وبلاگ دندانپزشکانی نیستند که به این دلیل میخوان از ایران خارج بشن که ایران جای بدیه! یعنی انگیزه دیگه ای جز فرار از وضعیت کنونی ندارن. بدون هیچ شک و تردیدی میگم که اگه فقط بدلیل وضعیت کنونی ایران قصد مهاجرت به آمریکا رو دارین، مطمئن باشین که پشیمان خواهین شد. دلیلش هم اینه که بعد از اینکه مهاجرت کردین، خواهید دید که چیزی که بدست آوردین، اصلاً با سرمایه گذاری که انجام دادین، تناسب نداره. من در اینجا مخاطبم کسانی هستند که با هدفی دیگه میخوان مهاجرت کنن. این هدف میتونه پیشرفت علم، خانوادگی و شخصي يا مالي باشه. بهر حال از اونجا كه تصميم بزرگ و پروژه سنگين و پيچيده اي هست، برنامه ریزی درست و جامع و كاملي ميخواد تا بشه از عهده اون درست و با حداقل هزينه مالي، عاطفي و زماني بر آمد.

در کنار این وبلاگ، گروهی در فیسبوک ایجاد شده با عنوان دندونر با آدرس زیر:

https://www.facebook.com/groups/161129003898274

اکثریت کسانی که مانند شما به مهاجرت و تحصيل در حيطه دندانپزشكي فکر میکنند، در این گروه عضویت دارند و عده زیادی از آنها راهی که شما در اون پا گذاشته ايد رو طی کرده اند یا مشغول طی کردن آن هستند. توصیه میکنم از آن گروه حداکثر استفاده را با پرسیدن سوالهاتون بکنین. این وبلاگ بیشتر جنبه رفرنس دارد و برای پاسخگویی به سوالات موردي شما طراحی نشده.

ارادت

حسام

این متن بر گرفته از دکتر حامدی هست که در گروه فیسبوک گذاشتند و بنظر من لازم هست تا متقاضیان محترم اون رو در نظر بگیرین. ممنون از جناب دکتر:

دوستانی که در حال اپلای کردن هستن امسال، من تعدادی مشکل سیستماتیک تو مدارک بچه ها ی ایرانی دیدم که اینجا می نویسم. کسی اگه فکر می کنه چیزای دیگه ای هم هست اضافه کنه:

1- CV دستاوردهای شماست achievements; یعنی کجا درس خوندین یا کار کردین ، چه دوره هایی دیدین ، تحقیق ، تز ، مقالات ، فوق برنامه …

2- Personal Statement / Purpose Statement: ر 3-4 پاراگراف راجع به اینکه چرا دندانپزشک شدین یا میخواین بشین ، چرا به تخصص خاصی علاقه دارین و “بعد از درس چه برنامه ای دارین”. لطفا تو PS راجع به دستاوردهاتون صحبت نکنین!! اینجا جاش نیست.

3- اگه خودتون مستقیم مدارک رو باید بفرستین فرستادن cover letter با قید لیست مدارک ارسالی خیلی کمک کننده هست. یه چیزی تو این مایه ها:

Dear Dr. XXXX

I am delighted to apply to your XXX program at school of XXXX. :Enclosed/Attached is the following documents:

-ECE

-Application Form

-CV

-Recommendation Letter from

-Dr. X

-Dr. X

-Dr. X

-2X2 Photo

etc

4- اگه با PASS یا CAAPID مدارک رو میفرستین ، حتما دقت کنین و سایت پروگرام رو چک کنین که اگه مدارکی مازاد supplemental باید مستقیم فرستاده بشه به دانشگاه خودتون بفرستین.

5- تو CV حدود مربوط به هر section را رعایت کنین. 6-7سال درس خوندین نشه 1 خط ، بعد 1.5 صفحه راجع به 5-6 تا کنفرانس و میتینگ بنویسین!! این اشکال رو خیلی زیاد بچه ها دارن.

6- تو CV بزرگنمایی نکنین: بعضی کلمات بار معنایی زیادی داره (مثلا اختراع). اگه 50 تا مقاله تو 2سال چاپ کردین اون 6-7 تایی که خوب و باکیفیت و مرتبط هست رو تو CV قید کنین. جاش Award اگه گرفتین ذکر کنین.

7-توی PS زیاد کسی یا دانشگاهی رو نکوبین!! ننویسین ایران research ضعیفه من میخوام بیام UCLA یا هاروارد. بیشتر راجع به نکات مثبت دانشگاه هدف صحبت کنین نه نکات منفی دانشگاه قبلی. 

8-دانشگاهی رو که apply میکنین و اساتید رو بشناسین. یه سرچ اینترنتی خیلی کمک کننده هست.مثلا برای USC یا NYU ننویسین من عاشق research هستم!!

متن زیر برگرفته از پست دکتر بصیر در گروه دندونر فیسبوک از دوستان خوب من که در دانشگاه هاروارد مشغول گذروندن دوره پریو هستند، گرفته شده که بدلیل مفید بودن در این وبلاگ اضافه شده. این متن برگرفته از سایت انجمن تخصصی پریودنتولوژی آمریکا و خطاب به مدیران گروه پریو آمریکا نوشته شده:

Best Practices in Selecting Residents: 2014 AAP Postdoctoral Educators Workshop Outcomes

Faculty and Dean Recommendation Letters:

Most, if not all educators will not write a negative letter for fear of legal reprisals. Thus, recommendation letters may all seem to look alike and state that the candidate should be considered. This is not always the case however, and recommendation letters can be decoded by reading between the lines, talking with faculty who wrote the letters and assessing which faculty did not write letters. Directors should consider the following variables when reading recommendation letters:

Who wrote the letter and the extent of details
• Who the letter is written by
• How long and how well they know the candidate
• Letters that are not included, but probably should be (i.e. from the clinical coordinator)
• Assess the overall mix of letter writers
• Honest and genuine writing with a narrative of candidate accomplishments such as:
o Honors courses
o Commendations or awards
o The candidate’s demonstrated interest in periodontics
o Whether there is a balance of positive and potential concerns
o Leadership and community service activities
o Research experience
o Non-boilerplate closing recommendation with an overall assessment

Look for questionable comments:

Most candidates will ask those educators whom they know will write “good” letters, and some educators will write letters for those they are unsure as to whether they would succeed and make excellent specialists. Therefore, scrutinizing the letter is a must and directors should look for the following information:
• Consider the amount of detail about the candidate’s work and accomplishments
• Determine whether the letter is bland and boring or enthusiastic and passionate
• What is NOT stated in the letter is most important
• Compare letters written by the same educator who recommended different candidates;
does one letter speak louder than the next?

Below is a list of possible comments that could be viewed as highest recommendations to lowest. These comments are not representative of what any institution does, or should do.
1. Enthusiastically recommend and without reservation
2. Highly recommend
3. Recommend
4. Request fullest review

Comments such as these may be coupled with phrases like these:
1. Outstanding candidate
2. Outstanding academic record
3. Demonstrated leadership
4. Commitment to community service
5. Overcome obstacles

Additional comments and possible interpretations:
1. I give my highest recommendation – the candidate is outstanding and will make an
excellent specialist
2. I strongly/highly recommend – the candidate is good and would most likely make an
excellent specialist
3. I recommend – the candidate is so-so and may struggle in specialty training
The most common words directors search for in these letters, according to the AAP survey are: excellent, teachable, responsible, outstanding clinician, work ethic, team player, productive, communicative, and sincere.

Source: www.perio.org

مهاجرت کردن پیش نیازهایی دارد که به نظر من، اگر بعنوان یک دندانپزشک فاقد آنها هستید یا فکر میکنید که در عرض ۳ سال آینده نمیتوانید به آنها دست پیدا کنید، بیخیالش بشین بهتره! تیترشون اینه:

– زبان انگلیسی: تمام دانشکده های دندانپزشکی آمریکا مدرک TOEFL رو قبول دارند. اگه IELTS دارین، حتماً TOEFL رو هم بدین. نمره هدف برای تافل نمره 100 هستش. پس اگه مثلاً نمره شما 98  بود، اگه میخواهین که خیالتون راحت باشه، دوباره امتحان بدین.

– تایپ: تو سیستم آموزشی آمریکا، حتماً سرو کارتون به کامپیوتر میفته. پس بهتره که اگه تایپتون ضعیفه، یک دوره تایپ انگلیسی بردارین. با صرف یک ماه وقت، یک عمر راحتی بدنبال خواهد بود. ولی اگه با تایپ ضعیف اینجا بیاین، بدلیل اینکه همه تقریباً اینجا این مهارت رو دارن، به شما فشار وارد خواهد شد. پس چرا عاقل نکند کاری که باز آرد پشیمانی!

– آشنایی با نرم افزارهای پایه کامپیوتری برای ویرایش، گرافیک، پرزنتیشن: اگه دنبال حداقل ها هستین، دوره نرم افزارهای Word، Ecxel،Powerpoint و Photoshop رو قبل از اینکه مهاجرت کنین، بر دارین.

توجه داشته باشین که هدف از کسب این مهارتها، راحتی خودتونه. اگر این مهارتها رو نداشته باشین، زندگی و پیشرفت بمراتب سخت تر خواهد بود براتون. پس حالا که وقت هست، برنامه ریزی کنین که این مهارتها رو کسب کنین. جز زبان که زمان زیادی میخواد برای اینکه آدم بتونه توش پیشرفت کنه، بقیه رو میشه سریع کسب کرد.

مشکلی که اکثر دندانپزشکانی که به آمریکا مهاجرت میکنند، دارند، اینه که با سیستم آموزشی آمریکا آشنایی کافی ندارند.

در آمریکا حدود ۵۰ دانشکده دندانپزشکی وجود داره (به سایت ADA که لینکش رو گذاشتم مراجعه کنین)  و هر کدوم از این دانشکده ها یک حداقل شرایطی رو برای خودشون گذاشتن که مخصوص خودشونه. تفاوت سیستم ایران و آمریکا هم همینجاست. در ایران وقتی که ما کنکور میدیم یا امتحان تخصص شرکت میکنیم، خیالمون راحته که بر اساس نمره ای که گرفتیم، یک جا قبول میشیم. اما در آمریکا، بخصوص برای ما خارجیها، چنین گارانتی وجود نداره. منظور اینه که هیچ نمره ای، هیچ مهارتی، هیچ مدال یا جایزه ای، هیچ مقاله یا اختراعی، هیچ هنری تضمین نمیکنه که شما حتماً و صد در صد در رشته مورد نظرتون قبول خواهید شد. در آمریکا، بر خلاف ایران، مصاحبه حضوری بخشی از گزینش دانشجوست. بذارین یک توضیح کلی از سیستم گزینش دانشجوی اینجا بهتون بدم:

ثبت نام متقاضیان اکثر دوره های آموزشی در هر سال، از حدود مارچ هر سال شروع میشه. یعنی اگه شما برای مهاجرت برنامه ریزی میکنین، طوری برنامه ریزی کنین که قبل از اول مارچ، تمام مدارکتون رو آماده کرده باشین (ریز مدارک رو براتون جداگانه شرح خواهم داد). متقاضیان مدارکشون رو برای دوره آموزشی مورد نظرشون ارسال میکنن. معمولاً مدارک توسط منشی بخش گزینش دریافت میشه و معمولاً منشی بر اساس معیارهایی که کمیته گزینش براش تعیین کردن، داوطلبان رو تقسیم بندی میکنه. دلیل اصلی که میتونه باعث حذف پرونده متقاضی در این مرحله بشه، ناقص بودن مدارکه. حواستون به آخرین تاریخی که میتونین مدارک رو ارسال کنین، باشه. سعی کنین که اقدام کردن رو در اولین روزهایی که ثبت نام شروع میشه، انجام بدین و تحت هیچ شرایطی به روزهای آخر واگذار نکنین که هزار و یک مشکل براتون پیش خواهد آمد. اینجا شوخی ندارن، تخفیف نمیدن و اصلا هم براشون مهم نیست که پرونده شما حذف بشه، پس قدر خودتون رو بدونین. تمیز و شکیل بودن پرونده ای که برای کمیته گزینش ارسال میکنین همون قدر مهمه که نمره امتحان بورد یا معدل کل شما. خیلی ها متأسفانه این بخش رو جدی نمیگیرن و براحتی شانس خودشون رو از دست میدن.

مدارک همه باید تایپ شده باشه. تا میتونین هنر بخرج بدین. اگه پرینت رنگی دارین، فرم رو با رنگ آبی تیره پر کنین تا با رنگ سیاه. بالای فرمها روی یک استیکر رنگی، اسم خودتون رو بنویسین تا فرماتون گم نشن. توجه داشته باشین که منشی گروه یک آدمه و براحتی میتونه اشتباه کنه. شما با این تغییرات ساده، شانس رو پایین میارین. پس خیلی جدی این پروسه رو در طول راه دنبال کنین. نکته دیگه که بذارین همین جا اشاره کنم اینه که حتماً پیگیری کنین که مدارکتون دریافت شده. چه تلفنی و چه از طریق ایمیل، با منشی مربوطه تماس بگیرین و تأیید بگیرین که مدارک شما کمال و تمام دریافت شده. بعضی دانشکده ها به شما اطلاع میدهند که فلان مدرک نقصی داره، ولی بعضی هم این کار رو نمیکنن و اگه بهر دلیلی، مدارک شما ناقص به دستشون رسیده باشه، بدون اینکه به شما اطلاع بدن، شما رو حذف میکنن و بعد نامه میدن که سال دیگه اقدام کنین!!

بعد از اینکه مدارک کامل شما دریافت شد و شما تأییدیه مورد نظر رو گرفتین، باید منتظر باشین تا شما رو برای مصاحبه خبر کنن. در این مرحله، کمیته گزینش که ممکنه بعضی وقتها این مسئولیت رو هم منشی گروه بر عهده داشته باشه، پرونده های کامل رو بررسی کلی میکنن. در این بررسی کلی، معمولاً داشتند حداقلهایی مثل بورد قسمت اول و دوم، نمره تافل، نمره معدل دانشجو و رزومه کاری، تحقیقاتی یا هنریش بررسی کلی میشه و بعد ۲، ۳ یا ۴ برابر ظرفیت پذیرش دوره، دانشجوها برای مصاحبه دعوت میشن. البته موارد بررسی شده ای که گفتم بیشتر برای دوره های تکمیلی مد نظر کمیته گزینشه. دوره های تخصصی ممکنه موارد دیگه ای رو هم مد نظر قرار بدن که بسته به دوره فرق میکنه!

حالا اصل صحبت من اینجاست و اصل تفاوت ایران و آمریکا اینجاست. شما ممکنه بگی که نمره تافل من ۱۰۰ نیست، ولی ۹۸ که هست، پس فرقی نمیکنه. یا اینکه بگی نمره معدلم در تبدیل شده سه و بیست و پنج صدم، در حالیکه فلانی با نمره دو و نیم قبول شده. توجه کنین که ممکنه که نمره ۹۸ با ۱۰۰ فرقی از نظر سواد زبان انگلیسی برای شما نکنه، ولی در این مرحله از گزینش، همین اختلاف دو نمره میتونه باعث حذف شما بشه. کل قضیه اینه که شما باید خودت رو به کمیته گزینش بفروشی. هر چی بیشتر و گرونتر بفروشی، بهتره. نمره ۹۸ قیمت تو رو خیلی میاره پایین، ولی نمره ۱۰۰ هم باعث نمیشه که خودت رو گرون بفروشی. ولی اگه نمره ۱۱۸ از کل ۱۲۰ در تافل اینترنتی رو بذاری جلوشون، کلی قیمتت میره بالا. یا نمره معدل دو و نیم قیمتتو میاره پایین و نمره سه و بیست و پنج خوبه، ولی اگه نمرت بشه سه و نود، کلی قیمتت میره بالا. حالا اگه شما تافلت هست ۹۸، بوردهای قسمت اول و دوم آمریکا رو هم پاس کردی، ولی معدلت هم چنگی به دل نمیزنه و داری اقدام میکنی برای دوره های تکمیلی، شانست کمه و شاید با هزار اما و اگر بری تو. اما اگه تافلت ۱۰۰، بوردها رو دادیو و معدلت هم ۱۶-۱۷ هستش و رزومه قوی داری، میشه مطمئن بود که یک جا قبول میشی، حالا شاید UCLA یا UCSF، نه، ولی بالاخره یه سوراخ دعایی پیدا میکنی که بری تو.

خیلی ها به من زنگ میزنن و میگن که من تافلم 95 هستش. من میگم حتماً دوباره امتحان بده. اینقدر امتحان بده تا بیاد بالای 100. چون براحتی کلی میره رو قیمتت. نه اینکه چون حالا 95 آوردی، حتماً قبول نمیشی. اینجوری نیست. ولی احتمال قبولیت میاد پایین و خیلی دانشکده ها هم اصلا نمیتونی اقدام کنی براشون، چون صد رو لازم دارن. همه چیز سر احتمالاته. هیچ چیز قطعی نیست. زمانی که بورد نمره ای بود، دیدیم نمره بورد 99 که بخاطر تافل یک کم زیر حد نصاب 100 تا دقیقه 90 پشت خط مونده بود. این رو میتونین از تمام دوستام که الان یا وارد شدن یا پشت در موندن بپرسین که این نمرات چقدر میتونن بدرتون بخورن یا اینکه بضررتون تموم بشن.

تمام تلاش شما در این دوره ای که برای مهاجرت برنامه ریزی میکنین باید این باشه که وقتی زمان ثبت نام برای دوره های مورد نظرتون رسید، اولاً تمام مدارکتون کامل باشه و ثانیاً اونقدر تو این مدت برای خودتون امتیاز جمع کرده باشین که ارزش شما رو خیلی ببره بالا و هیچ بهانه ای هم دست کمیته گزینش ندین که باعث رد پرونده شما بشه.

خوب، ان شالله که مدارکتون کامل بوده و پروندتون از فیلتر اول گزینش گذشته و اونقدر ستاره داره که به مصاحبه دعوتتون میکنن. حالا از اینجا ببعدش باز یه داستان دیگست. دیگه اون ستاره ها و امتیازات نقش آنچنانی تو گزینش شما ایفا نمیکنن. حالا یک رقابت تنگاتنگ و تک به تک با بقیه متقاضیان دارین که باید سعی کنین توش برنده بشین.  اگه اجازه بدین موضوع مصاحبه رو جداگانه توضیح بدم.

بنظر من منطقی ترین کار این است که شما برای دوره Advanced Standing اقدام و برنامه ریزی کنید و در عین حال، برای دوره تخصصی خود نیز بطور همزمان اقدام کنید. اگر مسقتیما دوره تخصصی قبول شدید، قدرت انتخاب دارید که مستقیماً به تخصص بروید یا اینکه به دوره Advanced Standing. اما اگر تخصص قبول نشدید، حداقل زمان را از دست نخواهید داد و بلافاصله دوره Advanced Standing را شروع خواهید کرد. بعبارت دیگه از اون جهت که منطقی نیست آدم تمام تخم مرغا رو در یک سبد بذاره، توصیه من اینه که زمانی که مدارکتون کامل شد، همزمان برای هر دو مسیر اقدام کنین. اگر یکی رو قبول شدین که تکلیف روشنه، ولی اگر هر دو رو قبول شدین، بسته به شرایطتون میتونین تصمیم بگیرین و قدرت انتخاب خواهید داشت. من البته توصیم به ورود مستقیم به تخصص هست.

هزینه تحصیل دوره های تخصصی مختلف، متفاوت است. ولی بطور معمول هزینه ای بین مثبت 30 تا 100 هزار دلار در سال تا منفی 50 هزار دلار در سال را در بر خواهد داشت (مثبت یعنی شهریه باید پرداخت شود و منفی یعنی دانشجو حقوق دریافت میکند). اگر پروگرم مورد نظر بیمارستانی باشد، دانشجو نه تنها شهریه ای پرداخت نمیکند که حتی حقوق نیز دریافت خواهد کرد. بدیهیست این دوره ها بسیار پر متقاضی بوده و قبولی در آنها مشکل است. البته این امر تنها بستگی به این دارد که فرد در چه دوره ای مشغول به تحصیل باشد. بعنوان مثال ارتودنسی U Conn اینگونه است، ولی ارتودنسی هاروارد اینگونه نیست. یا اینکه اطفال هاروارد به دانشجویانش حقوق میدهد، ولی اطفال  BU یا Tufts از دانشجوها شهریه سنگین دریافت میکند، حال آنکه هر 3 در یک شهر هستند و بعضاً دانشجویان هر سه دوره در بیمارستان نیز روتیشن دارند.

به اشکال مختلف میتوان این احتمال را بالا برد. ساده ترین راه، اقدام برای دوره های کم متقاضی تر است. راه دیگر این است که برای دوره هایی اقدام کنید که با یک مدرک دیگر بصورت  Combined برگزار میشوند و بقول معروف، Certificate-onlyنیستند. هر چه رده مدرک دیگر بالاتر باشد، قبولی در آن راحت تر است، چرا که دندانپزشک عادی آمریکا دنبال آن نمیرود. بعبارت دیگر، شانس شما افزایش خواهد یافت اگر بجای اقدام برای دوره دو ساله اندو، برای دوره 3 ساله اندو و MSc در مثلاً  Oral 

Biology اقدام کنید. یا اینکه اگر برای دوره پنج ساله ترکیبی پریو و PhD در رشته Public Health اقدام کنید، شانس شما بیشتر از دوره دو ساله پریو خواهد بود. راه دیگر این است که سوابق تحقیقاتی خود بخصوص در رشته مورد نظر را بهبود بخشید. از جمله عوامل دیگر که میتوانند در قبولی شما تأثیرگزار باشند گذراندن دوره تخصصی مورد نظر در کشور خود، مسلط بودن بر زبان انگلیسی، وجاهت ظاهری! فعالیت هنری، ورزشی و امثالهم است.

ورود مستقیم به دوره تخصص برای کلیه دندانپزشکان بین المللی، ممکن است. منتهای مراتب اولاً اکثر دوره های تخصصی دندانپزشکی، از میان فارغ التحصیلان آمریکا متقاضیان خود را انتخاب میکنند یا اینکه بعضاً مدارکی میخواهند که دندانپزشک بین الملل در بدو ورود فاقد آنهاست. مثلاً پروانه کار در آمریکا میخواهند یا اینکه قبولی در هر دو بورد را نیاز دارند. بدین منظور، دندانپزشک بین الملل انتخاب چندانی ندارد و علاوه بر آن، باید با دانشجویان دندانپزشکی آمریکایی سر پوزیشنهای موجود رقابت کند که قطع الیقین رقابت سالم و منصفانه ای نیست. طبق آمار خود ADA، حدود 7 درصد دندانپزشکان بین الملل مستقیماً وارد دوره تخصصی میشوند. البته بسته به اینکه شما چه رشته ای را انتخاب کنید، شانس ورود نیز متفاوت خواهد بود. طبق یک تقسیم بندی بسیار کلی، رشته ها به سه گروه تقیسم میشوند. گروه اول شامل جراحی، درمان ریشه، ارتودنسی و اطفال هستند. گروه دوم شامل پریو و پروتز و گروه سوم شامل سایر رشته هاست. قبولی در گروه اول سخت تر و هر چه به سمت گروه سوم برویم، آسانتر میشود. اما در مجموع، قبولی مستقیم در دوره های تخصصی، امری است که به شانس شما خیلی بستگی دارد و توصیه میکنم که هیچ وقت تمام تخم مرغهای خود را در این کاسه نگذارید. منطق حکم میکند که دندانپزشک بین الملل برای دوره Advanced Standing خود را آماده کرده و اقدام کند و در کنار آن، برای دوره های تخصصی مورد علاقه اش نیز با تصور تیری در تاریکی، اقدام کند.

اهمیت و سختی قبولی در رشته های تخصصی در آمریکا با ایران متفاوت است. در آمریکا، بیشترین رده حقوقی را جراحی، اندو، ارتو، اطفال است  و رده بعد پریو و ونهایتا پروتز میباشد و بعد هم سایر رشته های تخصصی که سختی قبولی در رشته های مختلف تقریباً با این طبقه بندی نسبت مستقیم دارد. لازم بذکر است که بدلیل اینکه دندانپزشکان عمومی آمریکا تخصص بالایی در زمینه درمان بیماران پروتز دارا هستند، میزان ارجاع به متخصص پایین بوده و بنابراین دندانپزشکان آمریکایی تمایل چندانی برای ادامه تحصیل در این رشته ندارند و بر خلاف ایران که رده پروتز در میان رشته های تخصصی بالاست، در آمریکا قبولی در این رشته به سختی ایران نخواهد بود.