مشکلی که اکثر دندانپزشکانی که به آمریکا مهاجرت میکنند، دارند، اینه که با سیستم آموزشی آمریکا آشنایی کافی ندارند.
در آمریکا حدود ۵۰ دانشکده دندانپزشکی وجود داره (به سایت ADA که لینکش رو گذاشتم مراجعه کنین) و هر کدوم از این دانشکده ها یک حداقل شرایطی رو برای خودشون گذاشتن که مخصوص خودشونه. تفاوت سیستم ایران و آمریکا هم همینجاست. در ایران وقتی که ما کنکور میدیم یا امتحان تخصص شرکت میکنیم، خیالمون راحته که بر اساس نمره ای که گرفتیم، یک جا قبول میشیم. اما در آمریکا، بخصوص برای ما خارجیها، چنین گارانتی وجود نداره. منظور اینه که هیچ نمره ای، هیچ مهارتی، هیچ مدال یا جایزه ای، هیچ مقاله یا اختراعی، هیچ هنری تضمین نمیکنه که شما حتماً و صد در صد در رشته مورد نظرتون قبول خواهید شد. در آمریکا، بر خلاف ایران، مصاحبه حضوری بخشی از گزینش دانشجوست. بذارین یک توضیح کلی از سیستم گزینش دانشجوی اینجا بهتون بدم:
ثبت نام متقاضیان اکثر دوره های آموزشی در هر سال، از حدود مارچ هر سال شروع میشه. یعنی اگه شما برای مهاجرت برنامه ریزی میکنین، طوری برنامه ریزی کنین که قبل از اول مارچ، تمام مدارکتون رو آماده کرده باشین (ریز مدارک رو براتون جداگانه شرح خواهم داد). متقاضیان مدارکشون رو برای دوره آموزشی مورد نظرشون ارسال میکنن. معمولاً مدارک توسط منشی بخش گزینش دریافت میشه و معمولاً منشی بر اساس معیارهایی که کمیته گزینش براش تعیین کردن، داوطلبان رو تقسیم بندی میکنه. دلیل اصلی که میتونه باعث حذف پرونده متقاضی در این مرحله بشه، ناقص بودن مدارکه. حواستون به آخرین تاریخی که میتونین مدارک رو ارسال کنین، باشه. سعی کنین که اقدام کردن رو در اولین روزهایی که ثبت نام شروع میشه، انجام بدین و تحت هیچ شرایطی به روزهای آخر واگذار نکنین که هزار و یک مشکل براتون پیش خواهد آمد. اینجا شوخی ندارن، تخفیف نمیدن و اصلا هم براشون مهم نیست که پرونده شما حذف بشه، پس قدر خودتون رو بدونین. تمیز و شکیل بودن پرونده ای که برای کمیته گزینش ارسال میکنین همون قدر مهمه که نمره امتحان بورد یا معدل کل شما. خیلی ها متأسفانه این بخش رو جدی نمیگیرن و براحتی شانس خودشون رو از دست میدن.
مدارک همه باید تایپ شده باشه. تا میتونین هنر بخرج بدین. اگه پرینت رنگی دارین، فرم رو با رنگ آبی تیره پر کنین تا با رنگ سیاه. بالای فرمها روی یک استیکر رنگی، اسم خودتون رو بنویسین تا فرماتون گم نشن. توجه داشته باشین که منشی گروه یک آدمه و براحتی میتونه اشتباه کنه. شما با این تغییرات ساده، شانس رو پایین میارین. پس خیلی جدی این پروسه رو در طول راه دنبال کنین. نکته دیگه که بذارین همین جا اشاره کنم اینه که حتماً پیگیری کنین که مدارکتون دریافت شده. چه تلفنی و چه از طریق ایمیل، با منشی مربوطه تماس بگیرین و تأیید بگیرین که مدارک شما کمال و تمام دریافت شده. بعضی دانشکده ها به شما اطلاع میدهند که فلان مدرک نقصی داره، ولی بعضی هم این کار رو نمیکنن و اگه بهر دلیلی، مدارک شما ناقص به دستشون رسیده باشه، بدون اینکه به شما اطلاع بدن، شما رو حذف میکنن و بعد نامه میدن که سال دیگه اقدام کنین!!
بعد از اینکه مدارک کامل شما دریافت شد و شما تأییدیه مورد نظر رو گرفتین، باید منتظر باشین تا شما رو برای مصاحبه خبر کنن. در این مرحله، کمیته گزینش که ممکنه بعضی وقتها این مسئولیت رو هم منشی گروه بر عهده داشته باشه، پرونده های کامل رو بررسی کلی میکنن. در این بررسی کلی، معمولاً داشتند حداقلهایی مثل بورد قسمت اول و دوم، نمره تافل، نمره معدل دانشجو و رزومه کاری، تحقیقاتی یا هنریش بررسی کلی میشه و بعد ۲، ۳ یا ۴ برابر ظرفیت پذیرش دوره، دانشجوها برای مصاحبه دعوت میشن. البته موارد بررسی شده ای که گفتم بیشتر برای دوره های تکمیلی مد نظر کمیته گزینشه. دوره های تخصصی ممکنه موارد دیگه ای رو هم مد نظر قرار بدن که بسته به دوره فرق میکنه!
حالا اصل صحبت من اینجاست و اصل تفاوت ایران و آمریکا اینجاست. شما ممکنه بگی که نمره تافل من ۱۰۰ نیست، ولی ۹۸ که هست، پس فرقی نمیکنه. یا اینکه بگی نمره معدلم در تبدیل شده سه و بیست و پنج صدم، در حالیکه فلانی با نمره دو و نیم قبول شده. توجه کنین که ممکنه که نمره ۹۸ با ۱۰۰ فرقی از نظر سواد زبان انگلیسی برای شما نکنه، ولی در این مرحله از گزینش، همین اختلاف دو نمره میتونه باعث حذف شما بشه. کل قضیه اینه که شما باید خودت رو به کمیته گزینش بفروشی. هر چی بیشتر و گرونتر بفروشی، بهتره. نمره ۹۸ قیمت تو رو خیلی میاره پایین، ولی نمره ۱۰۰ هم باعث نمیشه که خودت رو گرون بفروشی. ولی اگه نمره ۱۱۸ از کل ۱۲۰ در تافل اینترنتی رو بذاری جلوشون، کلی قیمتت میره بالا. یا نمره معدل دو و نیم قیمتتو میاره پایین و نمره سه و بیست و پنج خوبه، ولی اگه نمرت بشه سه و نود، کلی قیمتت میره بالا. حالا اگه شما تافلت هست ۹۸، بوردهای قسمت اول و دوم آمریکا رو هم پاس کردی، ولی معدلت هم چنگی به دل نمیزنه و داری اقدام میکنی برای دوره های تکمیلی، شانست کمه و شاید با هزار اما و اگر بری تو. اما اگه تافلت ۱۰۰، بوردها رو دادیو و معدلت هم ۱۶-۱۷ هستش و رزومه قوی داری، میشه مطمئن بود که یک جا قبول میشی، حالا شاید UCLA یا UCSF، نه، ولی بالاخره یه سوراخ دعایی پیدا میکنی که بری تو.
خیلی ها به من زنگ میزنن و میگن که من تافلم 95 هستش. من میگم حتماً دوباره امتحان بده. اینقدر امتحان بده تا بیاد بالای 100. چون براحتی کلی میره رو قیمتت. نه اینکه چون حالا 95 آوردی، حتماً قبول نمیشی. اینجوری نیست. ولی احتمال قبولیت میاد پایین و خیلی دانشکده ها هم اصلا نمیتونی اقدام کنی براشون، چون صد رو لازم دارن. همه چیز سر احتمالاته. هیچ چیز قطعی نیست. زمانی که بورد نمره ای بود، دیدیم نمره بورد 99 که بخاطر تافل یک کم زیر حد نصاب 100 تا دقیقه 90 پشت خط مونده بود. این رو میتونین از تمام دوستام که الان یا وارد شدن یا پشت در موندن بپرسین که این نمرات چقدر میتونن بدرتون بخورن یا اینکه بضررتون تموم بشن.
تمام تلاش شما در این دوره ای که برای مهاجرت برنامه ریزی میکنین باید این باشه که وقتی زمان ثبت نام برای دوره های مورد نظرتون رسید، اولاً تمام مدارکتون کامل باشه و ثانیاً اونقدر تو این مدت برای خودتون امتیاز جمع کرده باشین که ارزش شما رو خیلی ببره بالا و هیچ بهانه ای هم دست کمیته گزینش ندین که باعث رد پرونده شما بشه.
خوب، ان شالله که مدارکتون کامل بوده و پروندتون از فیلتر اول گزینش گذشته و اونقدر ستاره داره که به مصاحبه دعوتتون میکنن. حالا از اینجا ببعدش باز یه داستان دیگست. دیگه اون ستاره ها و امتیازات نقش آنچنانی تو گزینش شما ایفا نمیکنن. حالا یک رقابت تنگاتنگ و تک به تک با بقیه متقاضیان دارین که باید سعی کنین توش برنده بشین. اگه اجازه بدین موضوع مصاحبه رو جداگانه توضیح بدم.