(رفرنس مطالبی که در این قسمت میخوانید، گروه دندونر در فیسبوک و به قلم دوست عزیزم دکتر ناصر رضایی هست که با گرفتن اجازه از ایشون اینجا به اشتراک گذاشتم)
وقت سفارت و گرفتن ویزا در پروسه گرفتن ویزا و وقت سفارت به نکات زیر توجه داشته باشید:
کلیه کارهای پرکردن فرم DS-160 و وقت گرفتن از سفارت ها به صورت اینترنتی و شخصی انجام میشه. و اگر آژانسی یا وکیلی این کارو براتون انجام میده و هزینه ای می گیره، صرفا همون روال طی میشه.
سه سفارت آنکارا، ایروان و دبی شرایط ویژه ای مخصوص ایرانیان دارند. یعنی کلیه افراد داخل سفارت به زبان فارسی مسلط هستند و وب سایت آن ها نیز توضیحات فارسی نیز دارد. شما به صورت آنلاین خودتون میتونید وقت سفارت بگیرید. مثلا در وب سایت ایروان تذکری داده به ایرانیان که مثلا زودتر از 15 دقیقه قبل از وقتتون نیاید. به صورت آنلاین شما میتونید ببینید کدوم روز خالی هست و برنامه سفرتون رو بچینید.
سفارت ترکنمستان، عشق آباد هم به لحاظ نزدیکی و کم خرج بودن سفرش مورد توجه خیلی ها است. ولی به زبان انگلیسی باید مسلط باشید. که مسلما دانشجویان در این قضیه مشکلی ندارند. سفارت ترکمنستان به صورت ایمیلی وقت میدهد. شما اول وقت ساعت کاریشون ایمیل می زنید. معمولا خیلی سریع جواب می دهند.اطلاعات دقیقتر رو می تونید تو سایت این سفارت پیدا کنید. دیگر کشورها رو من تجربه ای ندارم.
توجه کنید که سفر به کشور های امارات، ارمنستان و ترکمنستان به ویزا نیاز دارید. ویزای ارمنستان داخل فرودگاه، ویزای امارات را آژانسی که بلیط میگیره و ویزای ترکمنستان رو سفارت تهران و در مواردی دیده شده دفتر کنسولی مشهد نیز صادر کرده. برای ویزای ترکمنستان معمولا حدود 100 دلار (اگر اشتباه نکنم) آژانس ها می گیرند برای دعوت نامه. اگر ایمیل تائید وقت سفارتتون رو ببرید نیاز به هزینه جهت دعوت نامه نیست.
در تکمیل فرم DS-160 نهایت دقت رو بکنید. چون عملا بیشترین تاثیر رو در تصمیم افسر سفارت داره. توصیه می کنم بعد از تکمیل اون یک پرینت برای خودتون داشته باشید تا روز قبل از مصاحبه یک مرور بکنید. معمولا از این فرم افسر زیاد سوال میکند و اگر سهوا اشتباه باشه جوابتون با اون چیزی که تو فرم پرکرده اید خیلی ناجور میشه.
کلا پروسه ویزا گرفتن مثل اپلای کردن در دانشگاه ها خیلی قابل پیش بینی نیست. شما باید با بشترین مدارک مراجعه کنید در روز مصاحبه. به قول یک وکیل مهاجرت ویزا گرفتن مثل تکمیل یک پازل هست. هرچه تعداد قطعات بیشتری کنار هم قرار بگیره، به هدف نهایی نزدیکتر می شوید.
برای ویزای توریستی B1/B2 این موارد امتیاز مثبت دارند: داشتن شغل و درآمد مناسب در ایران، خانه، ماشین در ایران. نداشتن فامیل نزدیک در آمریکا، ماندن همسر در ایران برای متاهلین، سفر خارجی زیاد رفتن مخصوصا اروپا (شینگن)، و کلیه مدارکی که نشون بده شما بزودی به کشور بر می گردید. ویزا برای کنگره رو من چند مورد اخیرا دیدم که خیلی جواب مثبت نگرفتند. کلا ویزای توریستی اصلا قابل پیش بینی نیست.
برای ویزای دانشجویی F1 تقریبا موارد گفته شده نیز تاثیر دارند ولی خیلی معمولا سخت گیری نمیشه. مخصوصا برای رشته های پزشکی و دندانپزشکی. فقط باید خوب بتونید به افسر توضیح بدید که این دوره که ثبت نام کردید به چه دردی می خورد و برای آینده کاری یا شغلی شما در ایران مفید هست. معمولا آمار گرفتن ویزای دانشجویی بالاتر از توریستی هست و کلیرانس آن معمولا خیلی زودتر می آید.
روز مصاحبه سفارت:
به موقع برید. خیلی آرام و خونسرد باشید. مدارک ترجمه شده را همراهتون داشته باشید به همراه کپی هاش. همه رو طبقه بندی کرده باشید که اگه مدرکی رو افسر ازتون خواست جلوی باجه مصاحبه هول نشید و پیدا نشه. یک نسخه از CV هم داشته باشید. معمولا این نسخه برای گروه مهندسین که Job Offer دارن مورد سوال قرار می گیره ولی خب اگر سوال شد و نداشته باشید ناجور می شه. اگر افسر سفارت اون را بخواهد، برای این است که یه سابقه ای از فعالیت و تحقیقات شما رو داشته باشه .به عنوان یه اصل کلی هرچی بیخیال تر و آروم تر باشید بیشتر نتیجه می گیرید. یعنی اصلا نباید خودتون رو مشتاق گرفتن ویزا نشون بدید! اگر پرسیدن الان بهت ویزا ندیم چیکار میکنی، می گویید که به زندگیم می رسم مشکل پروندم رو حل می کنم و دوباره اقدام می کنم. یه اصل کلی دیگه اینه که فقط هرچه مورد سوال قرار میگیره رو جواب بدید. نه اینکه مثلا در جواب اینکه درآمدت چقدره هرچی املاک و ماشین دارید بگید و کلی توضیح بدید. توضیح اضافه یعنی اصرار بر گرفتن ویزا! روز قبل رفتن به سفارت آدرس رو چک کنید که دیر نرسید و مدارکتون رو از قبل تو سایت همون سفارت چک کرده باشید.در پایان توصیه می کنم قبل از سفارت رفتن از سایتwww.applyabroad.com اطلاعات به روز افرادی که اخیرا به اون سفارت رفتند رو چک کنید. این سایت تجربیات خوبی در دسترس شما قرار می دهد.
پرسپتورشیپ دوره های Observe هست که معمولا برای گرفتن ویزا استفاده میشود. قبولی در این رشته ها معمولا خیلی سخت نیست. با توجه به اینکه خیلی رقابتی در ورود به آنها وجود ندارد، صرفا با اقدام به موقع و کامل بودن مدارک میتونید احتمال قبولیتون رو بالا ببرید.
نکات مثبت: گرفتن آسان تر ویزا از سفارت ( ویزای دانشجویی معمولا 2 ساله و مالتیپل صادر می شود ) ، با گذروندن این دوره فرصت این رو دارید که در محیط دانشگاه هر فعالیتی که علاقه مندید بجز درمان بیمار انجام بدید. مثل زمان مناسب برای پاس کردن امتحانات بورد پارت 1 و 2 ، تحقیق، آشنایی با رشته مورد علاقه ، آشنایی با اساتید، ایجاد رابطه برای گرفتن توصیه نامه برای اپلیکیشن های آینده، نشون دادن علاقه خودتون به اساتید و تاثیر گذاشتن در پذیرش احتمالی آینده در اون دانشکده. چند مورد اخیر با توجه به رقابت شدید بین تعداد زیاد اپلیکنت های هر سال اهمیت زیادی دارند. بعد از گذراندن سه کوارتر متوالی پرسپتورشیپ(9ماه) شما واجد شرایط استفاده از یک سال OPT می شوید. به این معنی که در فرم I-20 شما ذکر می شود که به مدت یک سال واجد شرایط OPT هستید یعنی یکسال بدون تمدید I-20 میتوانید در آمریکا اقامت داشته باشید. OPT یا Optional Practical Trainingیک مجوز کار محدود هست در ارتباط با رشته خودتون. البته این مجوز شامل کار درمانی بر روی بیمار نمی شود!
در مورد ویزا توجه داشته باشید که تاریخ انقضای مندرج در ویزا به معنی مدت مجاز اقامت شما در آمریکا نیست! ویزا صرفا جهت ورود به آمریکاست. در برگه I-20 که دانشگاه برای شما صادر می کند یک تاریخ پایان مدت تحصیل مشخص شده است. شما بعد از اون تاریخ فقط 60 روز مهلت دارید در آمریکا بمانید)این مدت تحت عنوان Grace Period شناخته می شود( و بعد از آن باید حتما خارج شوید. مگر اینکه قبل از پایان دوره تحصیل خود دوره تحصیلی خود و متعاقبا I-20 خودتون رو تمدید کرده باشید. کلا تا زمانی که شما I-20 معتبر داشته باشید اقامت شما در آمریکا قانونی است. حتی اگر تاریخ انقضای ویزای شما رد شده باشد.
نکات منفی: مهمترین مساله هزینه است! هم هزینه دانشگاه هم هزینه زندگی! زمان بر بودن. نداشتن هیچگونه کار کلینیکی بر بالین بیمار. استفاده نکردن از مزایای یک دانشجوی تمام وقت ( مثل خوابگاه، امکانات دانشگاه و … )، معتبر نبودن مدرکی که در پایان دوره می گیرید از لحاظ کاری.
نکاتی در مورد پرسپتورشیپ در UCLA:
مراقب هزینه ها باشید: کمترین هزینه پرسپتورشیپ یک کوارتر در UCLA 4700$ هست که این شامل هزینه های دیگر نیز میشود. بیمه هر کوارتر 460$ ، هزینه صدور I-20 یک بار 1500$ و هزینه Certificate 200$. یعنی اگر فقط برای یک کوارتر اقدام کنید حداقل باید حدود 6900$ هزینه کنید که اگر رشته پرسپتورشیپتون رو عوض نکنید فقط برای کوارتر های بعدی4700 $ شهریه و بیمه460$ رو باید پرداخت کنید. این ها فقط هزینه دانشگاه هست و هزینه زندگی را نیز باید کامل در نظر بگیرید. در مورد هزینه زندگی اجاره خانه از یه اتاق تک در یه خانه مشترک ماهی 700$ به بالا هست. یعنی در بهترین حالت هزینه زندگی شما ماهانه 1000$ به بالا خواهد بود. هزینه اپلیکیشن تک تک دانشگاه ها و سفر برای هرکدام از دانشکده های احتمالی برای مصاحبه را نیز باید در نظر داشته باشید. حال اگر شما در ایران دندانپزشک خوبی با درآمد معقول باشید، هزینه ها دوبرابر حساب می شود. چون با بودن در آمریکا این مقدار هزینه می کنید و در عین حال اون درآمدی که در ایران ندارید را هم باید در نظر داشته باشید. اینجاست که به حرف دوست عزیزم دکتر Mohammad Sirjani در کامنت های پست قبلی میرسیم، که با توجه اینکه تعداد کامنت ها در پست قبلی خیلی زیاد شده اینجا مجدد میارمش:
قبل از اینکه تصمیم نهایی برای مهاجرت به آمریکا بگیرین که هزینه و زمان زیادی میگیره، توصیه میکنم که شرایط خودتون رو واقعگرایانه بررسی کنین. بسیاری از همکارانی که با اونها مواجه میشم، انتظارات و توقعات غیر واقعی از این کشور و نحوه گرفتن پروانه کار دارند. واقعیت با تصور بسیاری از شما تفاوت داره و برای بعضی از شما مهاجرت و ادامه تحصیل دندانپزشکی در آمریکا به صلاح نیست. قبل از اینکه پلهای پشت سرتون رو خراب کنین، اطلاعات خود رو در رابطه با میانگین زمان لازم برای مطالعه و پاس کردن امتحانات بورد و تافل و تقویت رزومه که حتی میتونه شامل گذروندن دوره ای کوتاه مدت مثل دوره های پره سپتورشیپ در آمریکا باشه رو در نظر بگیرین. سعی کنین بر اساس اظهار نظر کسانی که این راه رو رفتن و به اونها اطمینان دارین، زمان و هزینه های لازم برای موفقیت در این راه رو حساب کنین و اون رو با درآمد و هزینه موندن در ایران برای دوره زمانی مد نظر مقایسه کنین. بعد از خودتون بپرسین که آیا واقعا ارزشش رو داره یا نه. با در نظر گرفتن این زمان که میتونه براحتی 5 سال طول بکشه، با در نظر گرفتن اینکه 5 سال از درآمد ایران عقب میفتین، مالیات سی درصدی که در آمریکا میدین، سابقه کاری که در آمریکا ندارین و وامی که برای تحصیل گرفتین، هزینه مطبی که بجای بیست درصد ایران، پنجاه تا شصت درصد هست، ممکنه براتون مهاجرت مقرون به صرفه نباشه. هدف من دلسرد کردن دوستان از رویاشون نیست، بلکه بیشتر آشنایی با واقعیتهای اقتصادی و زمانی این تصمیم بزرگ هست تا اینکه خدای ناکرده از پشیمانی جلوگیری بشه.